Andabujakabi
Blijf op de hoogte en volg Marije
06 April 2014 | Nederland, Odoorn
Week 16
Hier is dan eindelijk ons allerlaatste verslag van onze geweldige reis en ons geslaagde project ‘The Key of Reading’. We hebben in de laatste week nog fantastische momenten beleefd met onze Gambiaanse vrienden.
Maandagmorgen vertrokken we met Alhagy en een heel dubbel gevoel naar Madiana. Daar reden we dan, bepakt en bezakt, voor de allerlaatste keer naar een dorpje waar wij zoveel mooi herinneringen hebben en waar we nog een prachtige dag gaan beleven. Bij de school aangekomen sjouwden wij de dozen vol schoolspullen en kleding/kussens/dekens naar het schoolplein. De leraren slapen daar namelijk op de grond en hebben onze spullen hard nodig en verdiend! Na een warm welkom van de kinderen was het tijd voor een leuke dag. Aan ons werd gevraagd of we een leuke ochtend wilden verzorgen voor de kinderen. We hebben met alle groepen leuke spellen gespeeld op het schoolplein. Daarna gingen alle kinderen de klassen in en hebben wij lesgeven in Nursery 1. Jannike had van de school waar zij werkte crêpepapier gekregen, maar de leraren in Madiana wisten niet wat zij daar mee moesten doen. Daarom hebben we daarmee een knutselles bedacht. Alle groepjes kregen een tekening van een bloem en zij moesten die bloem met propjes crêpepapier versieren. De kinderen vonden dit erg leuk en ook de leraren waren enthousiast. De eindresultaten zijn prachtig geworden. Nu weten de leraren eindelijk wat ze met dat mooie gekleurde crêpepapier kunnen doen.
Na deze les zijn we naar Freek-Jan en Alied gegaan om afscheid van hun te nemen. Zij vertrokken vandaag naar Nederland. Na dat afscheid zijn we weer terug naar de school gegaan en hebben we er lekker rond gehangen en genoten van de leuke sfeer op school. In de pauze hebben we de leraren en kinderen ons afscheidscadeau gegeven. We hadden een Djembé laten maken met de schoolnaam en onze namen er in gegraveerd. Zo hebben ze een mooi aandenken aan ons !
Na schooltijd hebben we afscheid genomen van de kinderen en hebben ze bij de ingang uitgezwaaid. Daarna was het tijd voor de workshops. We zijn begonnen met een workshop over rekenen en daarna hebben we ideeën aangedragen voor gym en knutselen. We hebben de leraren bijvoorbeeld geleerd hoe je moet vouwen (huisjes, olifanten, vliegtuigjes etc.) Wat hebben wij een lol gehad!! Volwassen jongens die ontdekken hoe je moet vouwen, haha wat een belevenis. Na de workshops kregen wij kookles. Allereerst gingen wij met de leraren mee naar het marktje om daar de ingrediënten te kopen. Kunnen jullie dat voorstellen? Driekwart groene kool / 5 zwarte pepertjes / 6,5 ui / een plastic zakje olie en nog veel meer lokale ingrediënten. Nadat alles binnen was liepen we terug naar school en daar waren ze een kip aan het slachten. Voor ons was speciale kip in de winkel gekocht, maar deze verse kip moesten wij ook zeker proeven. Volgens de Gambianen zit daar wel degelijk een andere smaak aan, maar Jannike en ik durfden het niet aan om de verse kip te proeven ;)! Tijdens het koken mochten wij de kruiden stampen in een vijzel en de uien en aardappelen schillen. Zelfs daar kregen wij nog les in, want een ui pellen en aardappels schillen gebeurt in Gambia met meer beleid dan in Nederland, logisch natuurlijk want er moet zoveel mogelijk eten gebruikt worden en dikke schillen zijn niet nodig.
De rijst was gekookt, de groente en kip waren gebraden en de aardappel patatjes waren klaar: Ready for Chicken Yassa!! Ik moet zeggen dat ik het erg lekker vond, misschien omdat ik zelf een beetje geholpen heb…
Na de heerlijk lunch was het tijd voor muziek. De leraren waren super blij met de Djembé en wij hebben nog volop genoten van deze Gambiaanse cultuur. Zingen, dansen en djembé spelen, we gaan het zo missen. Helaas was het tijd om afscheid te nemen, want wij moesten verder. Na stevige knuffels en lieve woorden van de leraren vertrokken we naar Ali.
Voor Ali hadden we ook een afscheidscadeau, een mooi naambord voor zijn huis ‘Fulakunda’. In Fulakunda hebben wij zes weken mogen wonen. Ali was ontzettend blij met zijn bord en hij vond het ook heel erg jammer dat wij weer terug gingen naar Nederland. Nadat we afscheid van hem hadden genomen, gingen we naar de familie Jallow. Helaas was alleen Alhagy thuis, want Yassin was met Mohammed en Huja weg gegaan. Wij konden dus geen afscheid van hun nemen en dat vonden wij super jammer! Deze week hadden we daar geen kans meer voor en we hadden nog zo graag een dikke knuffel en kus van onze Toyboy Mohammed gewild…. Alhagy heeft ons terug gebracht naar Bijilo en wij gingen gelijk op bed en slapen. Moe van deze indrukwekkende dag…
Dinsdag hebben lekker de hele dag bij het zwembad genoten van het mooie weer. Het is alweer een ‘Plublic Holiday’ waardoor de scholen weer twee dagen dicht zijn. Dus hebben we deze vrije dag maar nuttig besteed bij het zwembad. Lekker zonnebaden, zwemmen, langs het strand wandelen en slapen! haha dit is ook iets wat we gaan missen….. even naar het zwembad gaan zit er vanaf nu niet meer in!
Woensdagmorgen waren we na het uitslapen alvast aan het opruimen en inpakken toen we ineens telefoon kregen van de leraressen van de Marie Rita’s school. Ze waren op de Serrekunda markt en daarna kwamen ze naar ons huis in Bijilo om voor ons te koken. We hadden dit vorige week wel afgesproken, maar we hadden er verder nog geen contact meer over gehad. Wij gingen er dus vanuit dat het niet door zou gaan of dat ze pas in de middag zouden komen. Dit was niet het geval, dus moesten Jannike en ik ons in een snelversnelling douchen, omkleden en onze spullen opruimen. Gelukkig duurde het nog wel dik een uur voordat ze er waren! Tja dat is Gambia hè, alles lekker onverwacht en er wordt hier vooral niet gepland!
Toen de leraressen waren gearriveerd hebben we gezellig wat gedronken en gekletst. Daarna was het tijd voor het werk. Mary begon met het invlechten van mijn haar, Pynass begon samen met Jannike en Sabena in de keuken met het voorbereiden van het eten en Antoinette lag lekker in onze stoel te slapen. Het eten dat voor ons werd bereid was een afscheidscadeau van het hele Marie Rita’s team. We vonden het super lief dat ze van alles voor ons hadden gekocht. Helaas was het eten niet echt lekker, je moet je even voorstellen dat die visjes, de hele dag (of misschien wel meerdere dagen) op de Serrekunda markt liggen, in de brandende zon, zwart van de vliegen….. Ze zaten ook nog eens vol met graden en met deze gedachten kregen we de visjes niet door onze mond. Uit respect heb ik wel wat rijst gegeten met een groen sausje en wat groenten. Na het eten hebben we de boel gezamenlijk opgeruimd en begon Mary met het invlechten van Jannike haar haren. Ik ging ondertussen spullen bij elkaar zoeken die deze meiden mee mochten nemen. Wij hadden nog kleding, schoenen en toiletartikelen over. Omdat we toch niet meer gaan koken hebben wij ook al ons overgebleven eten/kruiden/drinken etc. aan hun meegegeven. Daarna heb ik een doos met materialen uitgelegd aan de meiden. We hadden nog allerlei spellen en materialen verstuurd naar Gambia en verdeeld over de drie scholen. Het spel domino was niet bekend, dus heb ik dat uitgelegd en hebben de meiden daar wel een half uur mee zitten spelen. Toen Mary klaar was met het haar van Jannike hebben we gezamenlijk nog iets gedronken en zijn de meiden vertrokken naar huis.
Woensdagavond hebben we ons klaar gemaakt voor het diner met onze Gambiaanse vrienden. We hebben de jongens van het hotel uitgenodigd voor een diner aan de strip, omdat ze zo goed voor ons hebben gezorgd. Na dat diner hebben we nog gezellig wat gedronken en gekletst aan de strip. Het was erg gezellig en een beetje te laat hebben we een taxi genomen naar ons huis.
Donderdagmorgen hadden we een beetje moeite me opstaan, want we hadden niet veel slaap gehad. Maar gelukkig kwam onze vaste gele taxichauffeur Ebou ons ophalen en konden we zo makkelijker de dozen voor de scholen meenemen. Toen we op de scholen aankwamen begonnen we rustig en hebben we wat rond gehangen. Rond 9 uur zijn we naar de grote supermarkt gelopen om lolly’s te kopen, zodat we die konden trakteren aan de kids. Een half uur later kwamen we aan op de school en kregen we het grote nieuws te horen dat Marie was bevallen van een dochter! Met Marie en haar dochter was gelukkig alles goed, maar ze moest nog wel in het ziekenhuis blijven. Tijdens de pauze hebben we lekker met de kinderen gespeeld en nog veel foto’s gemaakt. Na de pauze zijn we met alle klassen op de foto gegaan, hebben we een praatje gehouden en de lolly’s uitgedeeld. Toen was het tijd om met de leraressen op de foto te gaan en hebben wij hun ons afscheidscadeau gegeven. We hebben voor alle klassen een hout gesneden naambordje laten maken. Daar waren ze heel blij mee. Wij waren om 12 uur nog even met de kinderen op het plein aan het spelen, maar we werden naar binnen geroepen. De meiden hadden voor ons een afscheidslied geschreven en die wilden ze voor ons zingen. De tranen liepen over onze wangen en met veel moeite namen we afscheid. We moesten door naar de CCLK school. Het was vooral even lastig toen de kids ons na riepen: ‘ See you tomorrow’, maar helaas gaat dat niet meer gebeuren..
Aangekomen op de CCLK school werden alle kinderen naar buiten geroepen voor een groepsfoto. Daarna werden er verschillende liedjes voor ons gezongen en kregen we van de leraren een aanbeveling die wij in Nederland kunnen gebruiken, super lief! Nadat we daar ook nog even hadden gekletst, namen we ook met veel knuffels en lieve woorden afscheid van de CCLK school.
Na schooltijd hebben we een taxi genomen richting het hotel. Ook daar moesten we afscheid nemen van onze vrienden. We hebben eerste een uurtje doorgebracht bij het zwembad en werden we in het zwembad gegooid. Dat hoort bij afscheid nemen volgens de jongens…. Het was erg moeilijk om van iedereen afscheid te nemen, ze hebben allemaal zo goed voor ons gezorgd!! De jongens bij het zwembad regelden altijd een ligbedje voor ons, ze hielden ons gezelschap, we deden mee aan spelletjes met het animatieteam, obers kwamen ons drankjes brengen en met werknemers die niks te doen gingen we gezellig kletsen, het hotel voelde ook als een soort thuis! Met tranen in onze ogen, een brok in de keel vertrokken we uit het hotel en zaten we stilletjes in een taxi onderweg naar huis…..
Toen we thuis aankwamen hadden we helaas geen stroom! In het donker zijn we begonnen met het inpakken en schoonmaken was erg lastig, dus stelden we dat uit naar morgenvroeg. Tijdens het schoonmaken werd Jannike gebeld door Peter van de CCLK dat hij en Pascal onderweg waren naar Bijilo om ons een verrassing te brengen. Hij vroeg aan Jannike waar wij woonden en Jannike vertelde hem dat het vlak bij DE moskee van Bijilo was. Want hoe leg je anders aan iemand uit waar je woont als er geen staatnamen zijn, alle zand wegen op elkaar lijken en er weinig herkenningspunten zijn? Peter en Pascal gingen vol goede moed naar de moskee van Bijilo. Ze belden ons dat ze bij de moskee waren en wij liepen naar buiten om met lampjes te knipperen. De jongens zagen onze lampjes en liepen in onze richtingen, tenminste dat dachten wij. Een paar minuten later vroegen wij ons toch af waar ze nou bleven, want wij wonen best dit bij de moskee. De jongens bleken verdwaald te zijn. Toen ging ik een poging wagen om uit te leggen waar wij woonden. Wij liepen richting de moskee en ondertussen belde ik met Pascal. Ik kon hem duidelijk maken waar wij stonden en op een gegeven moment zagen we de jongens aankomen. Eindelijk hadden we elkaar in het pikke donker in Bijilo gevonden! De jongens vroegen wel gelijk of Jannike wist hoeveel moskee’s er in Bijilo zijn, want dat zijn er namelijk meer dan één! Ze waren naar een andere moskee gelopen haha!! De jongens kwamen ons een verrassing brengen en dat bleek een aanbeveling te zijn van het ministerie van onderwijs in Gambia. Wat geweldig dat zij dit voor ons hebben geregeld. De Gambianen blijven ons verrassen. Ze geven telkens aan dat ze ons niet meer in materiële zin kunnen geven, maar ze verrassen ons met aanbevelingen, nodigen ons uit voor etentjes en hele lieve woorden, liedjes en berichtjes. Dit vinden wij veel waardevoller dan cadeautjes die wij ook zelf zouden kunnen kopen!!! Ook van deze jongens moesten wij afscheid nemen en hebben we onze weg naar huis snel vervolgd. Het was echt heel donker en ineens lag Jannike languit op de grond, oh wat heb ik gelachen haha! Die waardeloze zand wegen met veel gaten erin zijn wel zat ;). We hebben ons thuis klaargemaakt voor ons laatste diner bij ons favoriete restaurant Paradiso. Daar hebben we heerlijk genoten van onze laatste pizza… Na dit etentje hebben nog met wat vrienden gepoold bij Green Mamba. Het is onze laatste avond en daar wilden nog even lekker van genieten en dat hebben we zeker weten gedaan!
Na een korte nacht was het tijd om op te staan en moesten we beginnen met het inpakken van de koffer en moesten we het huis helemaal schoon maken. Marie belde ons nog om ons te bedanken en een goede vlucht te wensen. Ze was net terug in Latrikunda en daarom was het niet mogelijk om elkaar nog even te ontmoeten. Daarom hebben we via de telefoon afscheid nomen van deze bijzondere, lieve en hardwerkende vrouw! Marie is een vriendin van het allereerste begin. Ze heeft ons overal mee geholpen en heeft ons het echte Gambiaanse leven leren kennen. Daarnaast voelden wij ons thuis op haar school en hebben we veel van haar geleerd. We hopen haar snel weer te zien!!
Maar we werden gelijk weer met beide benen op de grond gezet toen we de toeter van Alhagy’s auto hoorden. De paniek sloeg toe, want we waren nog helemaal niet klaar. Al onze spullen stonden wel op de veranda, maar we waren nog met het schoonmaken bezig! Alhagy was ondertussen bezig om de spullen in de auto te laden en wij waren de laatste dingen aan het afronden. Daarna hebben we Alhagy nog een aantal cadeautjes gegeven. Allereerst kreeg hij ook een naambord voor aan zijn huis met alle namen van de familie Jallow (Alhagy, Yassin, Mohammed en Huja). Ook hadden we nog allerlei spullen over die hij en Yassin nog goed kon gebruiken. Wij wilden graag dat Alhagy ons naar het vliegveld ging brengen, want wij hebben in deze periode een hele goede band met hem opgebouwd. Hij heeft ook ontzettend goed voor ons gezorgd en hij voelde als een grote broer (wij waren zijn meiden). Onze andere vrienden hadden wij afgeraden om nog naar het vliegveld te komen, want wij wilden liever niet dat het op het vliegveld zo’n beladen afscheid zou worden. Dat is de reden dat wij deze week van iedereen afscheid hebben genomen.
Veel te laat zaten we dan eindelijk bij Alhagy in de auto. We moesten nog snel langs het Senegambia hotel om Gambiaans geld te pinnen. Daarna konden we door naar de kledingmaker, want we hadden op het allerlaatste moment nog Gambiaanse kleding besteld. We hebben snel de rokken en broeken bekeken en afgerekend. Daarna renden we terug naar de auto en heeft Alhagy het gaspedaal flink ingetrapt, zodat we nog op tijd bij het vliegveld zouden komen. Gelukkig waren we precies een uur voor vertrek op het vliegveld en moesten we afscheid nemen van Alhagy. Met een hele dikke knuffel en veel tranen namen we afscheid van onze laatste Gambiaanse vriend….. Daarna moesten we snel inchecken. Gelukkig mochten onze veel te zware koffers mee en kwamen we moeiteloos door de douane. Opgelucht konden wij ademhalen en genoten we nog van een broodje en onze laatste FRUIT COCKTAIL, onze favoriete Gambiaanse frisdrank!! Relaxt gingen we nog even naar de wc om onze zomer kleren te verwisselen voor een lange broek. Ineens hoorden we een vrouw door de speakers roepen dat Arkefly richting Amsterdam nog op 8 mensen zaten te wachten. Oeps, wij horen ook bij die 8 mensen… Wij zijn in deze vier maanden compleet veranderd in echte Gambianen, dus passen wij ons ook aan The Gambia Maby Time (GMT). Te laat op het vliegveld, veel te laat met inchecken en ook nog als laatst het vliegveld in, wij waren niet eens gestrest haha!! Ik denk stiekem dat het komt omdat we eigenlijk helemaal niet naar huis wilden….
Maar goed, er zat niks anders op dan in het vliegtuig te stappen. We hadden ons plekje gevonden en nadat we alles hadden geïnstalleerd stegen we op de lucht in! Toen kwam het besef…. het besef dat ons geweldige avontuur nu echt afgelopen is. Samen zaten we te huilen in het vliegtuig, achter ons zat een meisje te huilen van angst en wij zaten te huilen door alle opkomende emoties! Alle mensen om ons heen keken vragend naar ons aan wat er aan de hand was. Dat maakte ons niks uit en hebben we samen een lekker potje zitten huilen! Onderweg werd ik elke keer weer ontroerd door de muziek die mij aan verschillende momenten liet herinneren.
Aangekomen in Nederland werden we enthousiast en een beetje zenuwachtig omdat we onze lieve familie en vrienden weer zouden zien! Op het vliegveld stopten we nog even in de wc om ons een beetje op te kalefateren. Daarna liepen we snel door om onze koffers op te halen. Het bijkomend voordeel van veel te laat inchecken is dat de koffers als laatst het vliegtuig in gaan en er als eerst uitkomen! Gelijk konden we door naar de uitgang. Ik had mijn familie al zien staan en toen we eruit kwamen stond Jannike’s familie daar met een mooi spandoek. Daarna gingen we iedereen knuffelen en kussen! Heerlijk om iedereen weer in de armen te kunnen sluiten!
We hebben nog gezellig iets gedronken op het vliegveld en daarna vast het tijd om richting het noorden te vertrekken. Brrr wat is het koud. Toen ik daar op de parkeerplaats liep, besefte ik even weer hoe koud het hier eigenlijk is! Onderweg was ik erg moe en wist ik niet goed wat ik allemaal moest zeggen. Ik was er eigenlijk even stil van. Onze laatste stop was op een parkeerplaats van de N34. Het werd tijd om van iedereen afscheid te nemen en ook moest ik afscheid nemen van Jannike. Dit was echt super raar. We zijn vier maanden, 24 uur non stop bij elkaar geweest, dan is het zo bijzonder om allebei een andere kant op te gaan en zonder elkaar te gaan slapen. We hebben zoveel moois en bijzondere dingen mogen beleven!
Andabujakabi is een bijzondere titel van ons laatste verslag. Andabujakabi is een Gambiaans woord dat onze Gambiaanse vrienden tegen ons zeiden tijdens het afscheid. Het betekent: goede vrienden voor altijd. Dit woord geeft een goede omschrijving voor onze vriendschappen die wij hebben overgehouden aan onze reis. We hebben bekende vrienden opgezocht en beter mogen leren kennen, maar ook veel nieuwe vrienden ontmoet. Daar zijn we hun allemaal ontzettend dankbaar voor, want zonder deze goede vrienden was onze reis nooit zo geslaagd geweest! Natuurlijk zijn Jannike en ik ook andabujakabi’s voor het leven. Wij hebben ontzettend veel mooie, maar ook moeilijke situaties gedeeld, we hebben elkaar nog beter leren kennen, lief en leed gedeeld en we hebben elkaar altijd gesteund waar dat nodig was!!
Lieve Jannike, ik wil je SUPER bedanken voor deze geweldige tijd! We hebben een prachtige reis mogen maken en we hebben een geslaagd project op gezet! Daar mogen we trots op zijn!
Ik wil daarnaast alle mensen ontzettend bedanken voor de lieve berichtjes op waarbenjij en op Facebook. Zondagmiddag was er een super leuk verrassingsfeest voor ons georganiseerd. Leuk om iedereen weer te zien en gezellig bij te kletsen! Lieve families, bedankt voor deze organisatie. Jannike en ik hadden er niet veel vertrouwen in dat het nog zou komen, dus het was zeker GESLAAGD!
Liefs Marije Xx
Hier is dan eindelijk ons allerlaatste verslag van onze geweldige reis en ons geslaagde project ‘The Key of Reading’. We hebben in de laatste week nog fantastische momenten beleefd met onze Gambiaanse vrienden.
Maandagmorgen vertrokken we met Alhagy en een heel dubbel gevoel naar Madiana. Daar reden we dan, bepakt en bezakt, voor de allerlaatste keer naar een dorpje waar wij zoveel mooi herinneringen hebben en waar we nog een prachtige dag gaan beleven. Bij de school aangekomen sjouwden wij de dozen vol schoolspullen en kleding/kussens/dekens naar het schoolplein. De leraren slapen daar namelijk op de grond en hebben onze spullen hard nodig en verdiend! Na een warm welkom van de kinderen was het tijd voor een leuke dag. Aan ons werd gevraagd of we een leuke ochtend wilden verzorgen voor de kinderen. We hebben met alle groepen leuke spellen gespeeld op het schoolplein. Daarna gingen alle kinderen de klassen in en hebben wij lesgeven in Nursery 1. Jannike had van de school waar zij werkte crêpepapier gekregen, maar de leraren in Madiana wisten niet wat zij daar mee moesten doen. Daarom hebben we daarmee een knutselles bedacht. Alle groepjes kregen een tekening van een bloem en zij moesten die bloem met propjes crêpepapier versieren. De kinderen vonden dit erg leuk en ook de leraren waren enthousiast. De eindresultaten zijn prachtig geworden. Nu weten de leraren eindelijk wat ze met dat mooie gekleurde crêpepapier kunnen doen.
Na deze les zijn we naar Freek-Jan en Alied gegaan om afscheid van hun te nemen. Zij vertrokken vandaag naar Nederland. Na dat afscheid zijn we weer terug naar de school gegaan en hebben we er lekker rond gehangen en genoten van de leuke sfeer op school. In de pauze hebben we de leraren en kinderen ons afscheidscadeau gegeven. We hadden een Djembé laten maken met de schoolnaam en onze namen er in gegraveerd. Zo hebben ze een mooi aandenken aan ons !
Na schooltijd hebben we afscheid genomen van de kinderen en hebben ze bij de ingang uitgezwaaid. Daarna was het tijd voor de workshops. We zijn begonnen met een workshop over rekenen en daarna hebben we ideeën aangedragen voor gym en knutselen. We hebben de leraren bijvoorbeeld geleerd hoe je moet vouwen (huisjes, olifanten, vliegtuigjes etc.) Wat hebben wij een lol gehad!! Volwassen jongens die ontdekken hoe je moet vouwen, haha wat een belevenis. Na de workshops kregen wij kookles. Allereerst gingen wij met de leraren mee naar het marktje om daar de ingrediënten te kopen. Kunnen jullie dat voorstellen? Driekwart groene kool / 5 zwarte pepertjes / 6,5 ui / een plastic zakje olie en nog veel meer lokale ingrediënten. Nadat alles binnen was liepen we terug naar school en daar waren ze een kip aan het slachten. Voor ons was speciale kip in de winkel gekocht, maar deze verse kip moesten wij ook zeker proeven. Volgens de Gambianen zit daar wel degelijk een andere smaak aan, maar Jannike en ik durfden het niet aan om de verse kip te proeven ;)! Tijdens het koken mochten wij de kruiden stampen in een vijzel en de uien en aardappelen schillen. Zelfs daar kregen wij nog les in, want een ui pellen en aardappels schillen gebeurt in Gambia met meer beleid dan in Nederland, logisch natuurlijk want er moet zoveel mogelijk eten gebruikt worden en dikke schillen zijn niet nodig.
De rijst was gekookt, de groente en kip waren gebraden en de aardappel patatjes waren klaar: Ready for Chicken Yassa!! Ik moet zeggen dat ik het erg lekker vond, misschien omdat ik zelf een beetje geholpen heb…
Na de heerlijk lunch was het tijd voor muziek. De leraren waren super blij met de Djembé en wij hebben nog volop genoten van deze Gambiaanse cultuur. Zingen, dansen en djembé spelen, we gaan het zo missen. Helaas was het tijd om afscheid te nemen, want wij moesten verder. Na stevige knuffels en lieve woorden van de leraren vertrokken we naar Ali.
Voor Ali hadden we ook een afscheidscadeau, een mooi naambord voor zijn huis ‘Fulakunda’. In Fulakunda hebben wij zes weken mogen wonen. Ali was ontzettend blij met zijn bord en hij vond het ook heel erg jammer dat wij weer terug gingen naar Nederland. Nadat we afscheid van hem hadden genomen, gingen we naar de familie Jallow. Helaas was alleen Alhagy thuis, want Yassin was met Mohammed en Huja weg gegaan. Wij konden dus geen afscheid van hun nemen en dat vonden wij super jammer! Deze week hadden we daar geen kans meer voor en we hadden nog zo graag een dikke knuffel en kus van onze Toyboy Mohammed gewild…. Alhagy heeft ons terug gebracht naar Bijilo en wij gingen gelijk op bed en slapen. Moe van deze indrukwekkende dag…
Dinsdag hebben lekker de hele dag bij het zwembad genoten van het mooie weer. Het is alweer een ‘Plublic Holiday’ waardoor de scholen weer twee dagen dicht zijn. Dus hebben we deze vrije dag maar nuttig besteed bij het zwembad. Lekker zonnebaden, zwemmen, langs het strand wandelen en slapen! haha dit is ook iets wat we gaan missen….. even naar het zwembad gaan zit er vanaf nu niet meer in!
Woensdagmorgen waren we na het uitslapen alvast aan het opruimen en inpakken toen we ineens telefoon kregen van de leraressen van de Marie Rita’s school. Ze waren op de Serrekunda markt en daarna kwamen ze naar ons huis in Bijilo om voor ons te koken. We hadden dit vorige week wel afgesproken, maar we hadden er verder nog geen contact meer over gehad. Wij gingen er dus vanuit dat het niet door zou gaan of dat ze pas in de middag zouden komen. Dit was niet het geval, dus moesten Jannike en ik ons in een snelversnelling douchen, omkleden en onze spullen opruimen. Gelukkig duurde het nog wel dik een uur voordat ze er waren! Tja dat is Gambia hè, alles lekker onverwacht en er wordt hier vooral niet gepland!
Toen de leraressen waren gearriveerd hebben we gezellig wat gedronken en gekletst. Daarna was het tijd voor het werk. Mary begon met het invlechten van mijn haar, Pynass begon samen met Jannike en Sabena in de keuken met het voorbereiden van het eten en Antoinette lag lekker in onze stoel te slapen. Het eten dat voor ons werd bereid was een afscheidscadeau van het hele Marie Rita’s team. We vonden het super lief dat ze van alles voor ons hadden gekocht. Helaas was het eten niet echt lekker, je moet je even voorstellen dat die visjes, de hele dag (of misschien wel meerdere dagen) op de Serrekunda markt liggen, in de brandende zon, zwart van de vliegen….. Ze zaten ook nog eens vol met graden en met deze gedachten kregen we de visjes niet door onze mond. Uit respect heb ik wel wat rijst gegeten met een groen sausje en wat groenten. Na het eten hebben we de boel gezamenlijk opgeruimd en begon Mary met het invlechten van Jannike haar haren. Ik ging ondertussen spullen bij elkaar zoeken die deze meiden mee mochten nemen. Wij hadden nog kleding, schoenen en toiletartikelen over. Omdat we toch niet meer gaan koken hebben wij ook al ons overgebleven eten/kruiden/drinken etc. aan hun meegegeven. Daarna heb ik een doos met materialen uitgelegd aan de meiden. We hadden nog allerlei spellen en materialen verstuurd naar Gambia en verdeeld over de drie scholen. Het spel domino was niet bekend, dus heb ik dat uitgelegd en hebben de meiden daar wel een half uur mee zitten spelen. Toen Mary klaar was met het haar van Jannike hebben we gezamenlijk nog iets gedronken en zijn de meiden vertrokken naar huis.
Woensdagavond hebben we ons klaar gemaakt voor het diner met onze Gambiaanse vrienden. We hebben de jongens van het hotel uitgenodigd voor een diner aan de strip, omdat ze zo goed voor ons hebben gezorgd. Na dat diner hebben we nog gezellig wat gedronken en gekletst aan de strip. Het was erg gezellig en een beetje te laat hebben we een taxi genomen naar ons huis.
Donderdagmorgen hadden we een beetje moeite me opstaan, want we hadden niet veel slaap gehad. Maar gelukkig kwam onze vaste gele taxichauffeur Ebou ons ophalen en konden we zo makkelijker de dozen voor de scholen meenemen. Toen we op de scholen aankwamen begonnen we rustig en hebben we wat rond gehangen. Rond 9 uur zijn we naar de grote supermarkt gelopen om lolly’s te kopen, zodat we die konden trakteren aan de kids. Een half uur later kwamen we aan op de school en kregen we het grote nieuws te horen dat Marie was bevallen van een dochter! Met Marie en haar dochter was gelukkig alles goed, maar ze moest nog wel in het ziekenhuis blijven. Tijdens de pauze hebben we lekker met de kinderen gespeeld en nog veel foto’s gemaakt. Na de pauze zijn we met alle klassen op de foto gegaan, hebben we een praatje gehouden en de lolly’s uitgedeeld. Toen was het tijd om met de leraressen op de foto te gaan en hebben wij hun ons afscheidscadeau gegeven. We hebben voor alle klassen een hout gesneden naambordje laten maken. Daar waren ze heel blij mee. Wij waren om 12 uur nog even met de kinderen op het plein aan het spelen, maar we werden naar binnen geroepen. De meiden hadden voor ons een afscheidslied geschreven en die wilden ze voor ons zingen. De tranen liepen over onze wangen en met veel moeite namen we afscheid. We moesten door naar de CCLK school. Het was vooral even lastig toen de kids ons na riepen: ‘ See you tomorrow’, maar helaas gaat dat niet meer gebeuren..
Aangekomen op de CCLK school werden alle kinderen naar buiten geroepen voor een groepsfoto. Daarna werden er verschillende liedjes voor ons gezongen en kregen we van de leraren een aanbeveling die wij in Nederland kunnen gebruiken, super lief! Nadat we daar ook nog even hadden gekletst, namen we ook met veel knuffels en lieve woorden afscheid van de CCLK school.
Na schooltijd hebben we een taxi genomen richting het hotel. Ook daar moesten we afscheid nemen van onze vrienden. We hebben eerste een uurtje doorgebracht bij het zwembad en werden we in het zwembad gegooid. Dat hoort bij afscheid nemen volgens de jongens…. Het was erg moeilijk om van iedereen afscheid te nemen, ze hebben allemaal zo goed voor ons gezorgd!! De jongens bij het zwembad regelden altijd een ligbedje voor ons, ze hielden ons gezelschap, we deden mee aan spelletjes met het animatieteam, obers kwamen ons drankjes brengen en met werknemers die niks te doen gingen we gezellig kletsen, het hotel voelde ook als een soort thuis! Met tranen in onze ogen, een brok in de keel vertrokken we uit het hotel en zaten we stilletjes in een taxi onderweg naar huis…..
Toen we thuis aankwamen hadden we helaas geen stroom! In het donker zijn we begonnen met het inpakken en schoonmaken was erg lastig, dus stelden we dat uit naar morgenvroeg. Tijdens het schoonmaken werd Jannike gebeld door Peter van de CCLK dat hij en Pascal onderweg waren naar Bijilo om ons een verrassing te brengen. Hij vroeg aan Jannike waar wij woonden en Jannike vertelde hem dat het vlak bij DE moskee van Bijilo was. Want hoe leg je anders aan iemand uit waar je woont als er geen staatnamen zijn, alle zand wegen op elkaar lijken en er weinig herkenningspunten zijn? Peter en Pascal gingen vol goede moed naar de moskee van Bijilo. Ze belden ons dat ze bij de moskee waren en wij liepen naar buiten om met lampjes te knipperen. De jongens zagen onze lampjes en liepen in onze richtingen, tenminste dat dachten wij. Een paar minuten later vroegen wij ons toch af waar ze nou bleven, want wij wonen best dit bij de moskee. De jongens bleken verdwaald te zijn. Toen ging ik een poging wagen om uit te leggen waar wij woonden. Wij liepen richting de moskee en ondertussen belde ik met Pascal. Ik kon hem duidelijk maken waar wij stonden en op een gegeven moment zagen we de jongens aankomen. Eindelijk hadden we elkaar in het pikke donker in Bijilo gevonden! De jongens vroegen wel gelijk of Jannike wist hoeveel moskee’s er in Bijilo zijn, want dat zijn er namelijk meer dan één! Ze waren naar een andere moskee gelopen haha!! De jongens kwamen ons een verrassing brengen en dat bleek een aanbeveling te zijn van het ministerie van onderwijs in Gambia. Wat geweldig dat zij dit voor ons hebben geregeld. De Gambianen blijven ons verrassen. Ze geven telkens aan dat ze ons niet meer in materiële zin kunnen geven, maar ze verrassen ons met aanbevelingen, nodigen ons uit voor etentjes en hele lieve woorden, liedjes en berichtjes. Dit vinden wij veel waardevoller dan cadeautjes die wij ook zelf zouden kunnen kopen!!! Ook van deze jongens moesten wij afscheid nemen en hebben we onze weg naar huis snel vervolgd. Het was echt heel donker en ineens lag Jannike languit op de grond, oh wat heb ik gelachen haha! Die waardeloze zand wegen met veel gaten erin zijn wel zat ;). We hebben ons thuis klaargemaakt voor ons laatste diner bij ons favoriete restaurant Paradiso. Daar hebben we heerlijk genoten van onze laatste pizza… Na dit etentje hebben nog met wat vrienden gepoold bij Green Mamba. Het is onze laatste avond en daar wilden nog even lekker van genieten en dat hebben we zeker weten gedaan!
Na een korte nacht was het tijd om op te staan en moesten we beginnen met het inpakken van de koffer en moesten we het huis helemaal schoon maken. Marie belde ons nog om ons te bedanken en een goede vlucht te wensen. Ze was net terug in Latrikunda en daarom was het niet mogelijk om elkaar nog even te ontmoeten. Daarom hebben we via de telefoon afscheid nomen van deze bijzondere, lieve en hardwerkende vrouw! Marie is een vriendin van het allereerste begin. Ze heeft ons overal mee geholpen en heeft ons het echte Gambiaanse leven leren kennen. Daarnaast voelden wij ons thuis op haar school en hebben we veel van haar geleerd. We hopen haar snel weer te zien!!
Maar we werden gelijk weer met beide benen op de grond gezet toen we de toeter van Alhagy’s auto hoorden. De paniek sloeg toe, want we waren nog helemaal niet klaar. Al onze spullen stonden wel op de veranda, maar we waren nog met het schoonmaken bezig! Alhagy was ondertussen bezig om de spullen in de auto te laden en wij waren de laatste dingen aan het afronden. Daarna hebben we Alhagy nog een aantal cadeautjes gegeven. Allereerst kreeg hij ook een naambord voor aan zijn huis met alle namen van de familie Jallow (Alhagy, Yassin, Mohammed en Huja). Ook hadden we nog allerlei spullen over die hij en Yassin nog goed kon gebruiken. Wij wilden graag dat Alhagy ons naar het vliegveld ging brengen, want wij hebben in deze periode een hele goede band met hem opgebouwd. Hij heeft ook ontzettend goed voor ons gezorgd en hij voelde als een grote broer (wij waren zijn meiden). Onze andere vrienden hadden wij afgeraden om nog naar het vliegveld te komen, want wij wilden liever niet dat het op het vliegveld zo’n beladen afscheid zou worden. Dat is de reden dat wij deze week van iedereen afscheid hebben genomen.
Veel te laat zaten we dan eindelijk bij Alhagy in de auto. We moesten nog snel langs het Senegambia hotel om Gambiaans geld te pinnen. Daarna konden we door naar de kledingmaker, want we hadden op het allerlaatste moment nog Gambiaanse kleding besteld. We hebben snel de rokken en broeken bekeken en afgerekend. Daarna renden we terug naar de auto en heeft Alhagy het gaspedaal flink ingetrapt, zodat we nog op tijd bij het vliegveld zouden komen. Gelukkig waren we precies een uur voor vertrek op het vliegveld en moesten we afscheid nemen van Alhagy. Met een hele dikke knuffel en veel tranen namen we afscheid van onze laatste Gambiaanse vriend….. Daarna moesten we snel inchecken. Gelukkig mochten onze veel te zware koffers mee en kwamen we moeiteloos door de douane. Opgelucht konden wij ademhalen en genoten we nog van een broodje en onze laatste FRUIT COCKTAIL, onze favoriete Gambiaanse frisdrank!! Relaxt gingen we nog even naar de wc om onze zomer kleren te verwisselen voor een lange broek. Ineens hoorden we een vrouw door de speakers roepen dat Arkefly richting Amsterdam nog op 8 mensen zaten te wachten. Oeps, wij horen ook bij die 8 mensen… Wij zijn in deze vier maanden compleet veranderd in echte Gambianen, dus passen wij ons ook aan The Gambia Maby Time (GMT). Te laat op het vliegveld, veel te laat met inchecken en ook nog als laatst het vliegveld in, wij waren niet eens gestrest haha!! Ik denk stiekem dat het komt omdat we eigenlijk helemaal niet naar huis wilden….
Maar goed, er zat niks anders op dan in het vliegtuig te stappen. We hadden ons plekje gevonden en nadat we alles hadden geïnstalleerd stegen we op de lucht in! Toen kwam het besef…. het besef dat ons geweldige avontuur nu echt afgelopen is. Samen zaten we te huilen in het vliegtuig, achter ons zat een meisje te huilen van angst en wij zaten te huilen door alle opkomende emoties! Alle mensen om ons heen keken vragend naar ons aan wat er aan de hand was. Dat maakte ons niks uit en hebben we samen een lekker potje zitten huilen! Onderweg werd ik elke keer weer ontroerd door de muziek die mij aan verschillende momenten liet herinneren.
Aangekomen in Nederland werden we enthousiast en een beetje zenuwachtig omdat we onze lieve familie en vrienden weer zouden zien! Op het vliegveld stopten we nog even in de wc om ons een beetje op te kalefateren. Daarna liepen we snel door om onze koffers op te halen. Het bijkomend voordeel van veel te laat inchecken is dat de koffers als laatst het vliegtuig in gaan en er als eerst uitkomen! Gelijk konden we door naar de uitgang. Ik had mijn familie al zien staan en toen we eruit kwamen stond Jannike’s familie daar met een mooi spandoek. Daarna gingen we iedereen knuffelen en kussen! Heerlijk om iedereen weer in de armen te kunnen sluiten!
We hebben nog gezellig iets gedronken op het vliegveld en daarna vast het tijd om richting het noorden te vertrekken. Brrr wat is het koud. Toen ik daar op de parkeerplaats liep, besefte ik even weer hoe koud het hier eigenlijk is! Onderweg was ik erg moe en wist ik niet goed wat ik allemaal moest zeggen. Ik was er eigenlijk even stil van. Onze laatste stop was op een parkeerplaats van de N34. Het werd tijd om van iedereen afscheid te nemen en ook moest ik afscheid nemen van Jannike. Dit was echt super raar. We zijn vier maanden, 24 uur non stop bij elkaar geweest, dan is het zo bijzonder om allebei een andere kant op te gaan en zonder elkaar te gaan slapen. We hebben zoveel moois en bijzondere dingen mogen beleven!
Andabujakabi is een bijzondere titel van ons laatste verslag. Andabujakabi is een Gambiaans woord dat onze Gambiaanse vrienden tegen ons zeiden tijdens het afscheid. Het betekent: goede vrienden voor altijd. Dit woord geeft een goede omschrijving voor onze vriendschappen die wij hebben overgehouden aan onze reis. We hebben bekende vrienden opgezocht en beter mogen leren kennen, maar ook veel nieuwe vrienden ontmoet. Daar zijn we hun allemaal ontzettend dankbaar voor, want zonder deze goede vrienden was onze reis nooit zo geslaagd geweest! Natuurlijk zijn Jannike en ik ook andabujakabi’s voor het leven. Wij hebben ontzettend veel mooie, maar ook moeilijke situaties gedeeld, we hebben elkaar nog beter leren kennen, lief en leed gedeeld en we hebben elkaar altijd gesteund waar dat nodig was!!
Lieve Jannike, ik wil je SUPER bedanken voor deze geweldige tijd! We hebben een prachtige reis mogen maken en we hebben een geslaagd project op gezet! Daar mogen we trots op zijn!
Ik wil daarnaast alle mensen ontzettend bedanken voor de lieve berichtjes op waarbenjij en op Facebook. Zondagmiddag was er een super leuk verrassingsfeest voor ons georganiseerd. Leuk om iedereen weer te zien en gezellig bij te kletsen! Lieve families, bedankt voor deze organisatie. Jannike en ik hadden er niet veel vertrouwen in dat het nog zou komen, dus het was zeker GESLAAGD!
Liefs Marije Xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
